امشب تمام خویش را از غصه پرپر می کنم        گلدان زرد یاد را با تو معطر می کنم

تو رفته ای و رفتنت یک اتفاق ساده نیست          ناچار این پرواز را این بار باور می کنم

یک عهد بستم با خودم وقتی بیایی پیش من           به احترام رجعتت  من ناز کمتر می کنم

یک شب اگر گفتی برو دیگر ز دستت خسته ام      آنشب برای خلوتت یک فکر دیگر می کنم

صحن نگاهت را به روی اشتیاقم باز کن              من هم ضریح عشق را غرق کبوتر می کنم

شعریست باغ چشم تو غرق سکوت و آرزو          یک روز من این شعر را تا آخر از بر می کنم

گرچه شکستی عهد را مثل غرور ترد من                اما چنان دیوانه ام که با غمت سر می کنم

زیبا خدا پشت و پناه چشم های عاشقت                 با اشک و تردید و دعا راه تو را تر می کنم

خسته شدی از شعر من زیبا اگر بد شد ببخش         دلتنگ و عاشق هستم اما رفع رحمت می کنم

ببین : عمری وفادار تو بودم

        دلم جز با تو پيوندي نبسته

               چه سازم ليك ؟ نقشي تازه چندي ست

به خلوتگاهِ پندارم نشسته

        چو شب سر می نهم بر بالش ناز

                خیالش در کنارم میهمان است

                       نمی دانی چه محبوب و دلاویز

                            نمی دانی چه خوب و مهربان است

نمی دانی به خلوتگاه رازم

       خیال دلکشش چون می نشیند

              همین دانم که در دل هرچه دارم

                     به جز او جمله بیرون می نشیند

                             زخاطر می برد با خنده یی گرم

جهان را با غم بود و نبودش

        نمی دانی چه گرم و دلنشین است

                   نوازش های چشمان کبودش

                          بیا یک شب، خدا را، شاهدم باش

                                   ببین : در خاطرم غوغایی از اوست

ببین : هر سو که می گردد نگاهم

        همانجا چهرهء زیبایی از اوست

                    به او صدبار گفتم پاي بندم

                            چه سازم ؟ گوش او بر اين سخن نيست

چو بستم ديده را، پیداتر آمد

        گناه از اوست ، دانستی ؟ زمن نیست

                   ببین : من با تو گفتم ، ‌کوششی کن

                           ز پندارم خيالــــــش را بشويي

وگرنه گر دلم پابند او شد

                            مرا بدعهد و سنگین دل نگویی